அகலின் ஒளியதில்..

தனன தனதன தத்தன தத்தன
தனன தனதன தத்தன தத்தன
தனன தனதன தத்தன தத்தன தனதான

அகலின் ஒளியதில் வன்முரல் வண்டினை
நிகரும் எனதரு நெஞ்சமும் உன்றனைப்
பகலொ டிரவிலு வந்தனை செய்திடும் முருகோனே!

கனியின் சிறுவிளை யாட்டுமு டிந்ததும்  
மயிலின் சிறகெழத் தென்னகம் வந்துடை
ஒயிலும் துறந்திரு கற்பழ னிக்கமர் மலையோனே!

மறமொ டயிலது விட்டது யர்ந்திடப்
புறமொ டவுணரின் கொட்டம யர்ந்திட
உறவொ டமரரின் வஞ்சிம ணந்திடு மிறையோனே!

சுரமும் சுனைநிறை வெற்பிலி யன்றிடுந்
தெரிவை களவும ணம்புரி யும்உனைக்
குறவர் குலமது வந்துவ ணங்கிடும் அழகோனே!

உழலும் புவியதின் வந்தவர் வெந்ததும்
அழிய அமைவுறு ஆண்டவர் கண்ணெரி
அழலில் அழகொடு தோன்றிய பன்னிரு விழியோனே!

அரிய சிறுவரும் அப்பரொ டுப்பொரு
தரிய சிரமறு பட்டது பெற்றிடு
பெரிய களபக ரத்துமு கத்தவர்க் கிளையோனே!

சிதறு மகமது ஒன்றிட உந்தனின்
பதமும் தொழுதிடக் குன்றிய தொண்றிய
தறியு மறிவினை என்றனில் உந்திட வருள்வாயே!

விழுமி யடியினில் கொட்டிய பூக்களும்
செழிய நிறமிக நின்றிடு தோற்றமும்
விழியி னொளியொடு பார்த்தறி வூட்டிய பெருமாளே!